Is there a Future for the Dutch « Ethnic Minorities » Model?
¿ Un futuro para el modelo holandés de las « Minorías étnicas » ?
Y a-t-il un avenir pour le modèle néerlandais des « minorités ethniques » ?
Een toekomst voor het Nederlandse « etnische-minderhedenmodel » ?
Résumé
The article sketches three models for the integration of immigrants in different countries of Western Europe: the « guest worker » model, the « assimilation model » and the « ethnic minorities model ». It then focusses on the « ethnic minorities » model, taking the situation in the Netherlands as an example of both the potential and the limitations of the role of immigrant cultures in an integration process. Until 1980, immigration to the Netherlands was thought to be temporary. The idea of an eventual return facilitated the recognition of immigrant cultures. The long Dutch tradition of cultural and religious pluralism may also explain the remarkable tolerance for immigrant cultures in that country. Dutch public policy since 1980 has been characterised by a strong reinforcement of the immigrants' legal status, growing doubts about the concept of multiculturalism and a persistent marginalisation in the labour market. Generous provisions of the welfare state have helped in avoiding major disturbances of the social order, unlike what has happened in other major immigration countries in Europe. Recently, however, an awareness has been growing that multiculturalism and equal opportunity are two concepts that, in essence, exclude each other. Neither of the two, however, offer a sufficient guarantee for social integration of immigrants. This is a basic dilemma for which there is no easy solution.
El artículo esboza tres modelos para la integración de los inmigrantes en los diferentes paises de Europa occidental : el modelo del « trabajador invitado », el « modelo de asimilación » y el « modelo de las minorías étnicas ». El Autor se focaliza sobre el modelo de las « minorías étnicas », tomando la situatión en los Paises Bajos como ejemplo al la vez del potencial y de los límites del papel de las culturas del inmigrante en el proceso de integración. Hasta 1980, se creía que la inmigración en los Paises Bajos era temporaria. La idea de un eventual retorno facilitaba el reconocimiento de las culturas inmigrantes. La vieja tradición holandesa del pluralismo cultural y religioso puede igualmente explicar la notable tolerancia con relación a la cultura de los inmigrantes en este país. La política del Estado holandés desde 1980 se ha caracterizado por un importante reforzamiento del estátus legal de los inmigrantes, las dudas creciendo en lo que se refiere al multiculturalismo y la marginalización persistente en el mercado del trabajo. Importantes fondos destinados a las prestaciones sociales han permitido evitar conflictos mayores de orden social, contrariamente a lo que se ha producido en otros paises de Europa con una inmigración importante. Sin embargo se ha empezado a tomar conciencia desde hace poco que el multiculturalismo y la igualdad son dos conceptos que, por esencia, se excluyen uno al otro. Ninguno de los dos por otra parte ofrece una garantía suficiente para la integración social de los inmigrantes. Se trata de un dilema fundamental para el que no existe ninguna solución simple.
L'article esquisse trois modèles pour l'intégration des immigrés dans différents pays d'Europe occidentale : le modèle du « travailleur invité », le « modèle d'assimilation » et celui des « minorités ethniques ». Il met ensuite l'accent sur ce dernier modèle, en prenant la situation néerlandaise comme exemple à la fois du potentiel et des limites que comportent les cultures immigrées dans un processus d'intégration. Jusqu'en 1980, on considérait l'immigration aux Pays-Bas comme temporaire. L'idée d'un éventuel retour facilitait la reconnaissance des cultures immigrées. La longue tradition néerlandaise de pluralisme religieux et culturel pourrait expliquer la remarquable tolérance de ce pays envers ces cultures. Depuis 1980, la politique des pouvoirs publics a été de renforcer sensiblement le statut juridique des immigrés, conjointement à une mise en doute croissante du multiculturalisme et d'une marginalisation persistante sur le marché de l'emploi. Les générosités de l'État-providence ont permis d'éviter des troubles majeurs sur le plan social, contrairement à ce qui s'est produit dans les autres grands pays européens d'immigration. Ces derniers temps, toutefois, le sentiment s'est développé que le multiculturalisme et l'égalité des chances sont deux conceptions qui, par essence, s'excluent mutuellement. Ni l'une, ni l'autre n 'offre pour autant une garantie d'intégration suffisante aux immigrés. Il s'agit d'un dilemme fondamental pour lequel il n 'existe aucune solution simple.
Het artikel schetst drie modellen voor de integratie van immigranten in verschillende landen van West-Europa : het « gastarbeidersmodel », het « assimilatiemodel » en het « etnische-minderhedenmodel ». Vervolgens gaat het in op het laatste model, waarbij aan de hand van de ontwikkelingen in Nederland zowel de mogelijkheden als de beperkingen worden geschetst van de rol die migrantenculturen kunnen spelen in een integratieproces. Tot 1980 werd in Nederland aangenomen dat de immigratie tijdelijk was. De verwachting dat de migranten uiteindelijk zouden terugkeren, maakte erkenning van hun culturele eigenheid gemakkelijker. Ook de Nederlandse verzuilingstraditie speelde in dit verband een rol. Sinds 1980 is het Nederlandse beleid gekenmerkt door een versterking van de rechtspositie van de immigranten, door groeiende twijfels over de notie van multiculturalisme en door een hardnekkig marginaliseringsproces van migranten op de arbeidsmarkt. Goede welzijnsvoorzieningen hebben rellen, zoals andere Europese immigratielanden die hebben laten zien, helpen vermijden. De laatste tijd groeit evenwel steeds sterker het besef dat multiculturalisme en het bieden van gelijke kansen elkaar als doelstellingen van beleid wel eens zouden kunnen uitsluiten. Geen van beide biedt echter op zichzelf een voldoende waarborg voor de integratie van immigranten. Voor dit basisdilemma is geen pasklare oplossing voorhanden.
